Wij krijgen veel te maken met mensen en hun persoonlijke verhalen. Als bedrijf dat producten maakt om familie te vieren en te herinneren ontkom je er niet aan om ook in aanraking te komen met de verdrietige kanten van het ouderschap. Zeker omdat we zelf ook een rugzakje hebben vallen deze verhalen ons vaak zwaar. We kunnen ons het verdriet, onmacht, angst maar ook het intense geluk zo goed voorstellen. Omdat veel klanten zoeken naar erkenning en een luisterend oor hebben we besloten om een aantal van deze persoonlijke verhalen in overeeenstemming met onze klanten hier te delen op onze blog. Vandaag is het woord aan Emma.
Als je me jaren geleden had verteld dat ik door de donkerste tunnels zou reizen maar ook de helderste dageraden zou zien, had ik je misschien niet geloofd. Nouja, ik denk wel waarschijnlijk had ik je niet geloofd. Mijn reis naar het moederschap was geen sprookje, maar een pad bezaaid met zowel doornen als rozen. Ik ben hier om mijn verhaal te delen, niet om angst aan te jagen, maar om hoop te bieden aan degenen die dezelfde schaduwen tegenkomen die ooit mijn glimlach verduisterden.
De Vreugde en het Verdriet van het Worden van een Moeder
Ik droomde altijd van het moederschap. Ik stelde me voor hoe het zou zijn: de geur van pasgeboren baby, de kleine handjes die de mijne grijpen. Maar mijn hart brak, niet één, maar twee keer, toen ik afscheid moest nemen voordat ik zelfs maar hallo kon zeggen. Miskramen. Een woord dat zo zwaar weegt op mijn ziel. Maar wat niet de lading denkt. Want het woord geeft mij het gevoel dat ik het verkeerd heb gedaan. Terwijl het waarschijnlijk aan het vruchtje lag en het niet levensvatbaar was. Zo probeerde ik er vooral heel praktisch in te staan en mijn hartje te beschermen voor het ondragelijke verlies. We hadden al 2 keer de hartjes mogen zien kloppen, de babykamer was al leeggehaald. Waarom was het kamertje dan nu nog leeg?
Toen ik ontdekte dat ik weer zwanger was, was ik bang. Elke dag was een mix van dankbaarheid en onzekerheid. Ik denk dat ik wel 200 testen heb gedaan om te kijken of ze wel opliepen. Alles om maar een beetje schijnveiligheid te krijgen want de 2 keer daarvoor leek alles prima te verlopen tot de 8 en 10 weken toen het mis ging. Dus deze testen zeiden niets. Ik wist het. Maar toch gaf het mij even een gevoel van rust. Elke keer als ik naar de wc ging keer ik in mijn onderbroek. Geen bloed. Kleine opluchting. Plassen en afdrogen en snel naar het wc papier kijken. Ook geen bloed, geen bruin niets. Nog een zucht van opluchting. Tot nu toe ging het goed. Om dit ritueel vervolgens weken lang elke dag vele malen te herhalen.
Na de 20 weken echo had ik iets meer rust. De baby was volledig nagekeken, groeide goed en leek geen afwijkingen te hebben. Ook was de nipt goed. Ik telde elke beweging, elke schop. Mijn buik groeide en daarmee ook mijn hoop op een levend en gezond kindje. Ik begon zelfs uit te kijken naar de bevalling. Toen ik nog niet zwanger was had ik hier wel wat angst voor en leek het mij een hel. Maar nu ik eindelijk goed zwanger bleek te zijn was ik vooral heel erg dankbaar dat het mij gegunt was om toch een kindje te krijgen.
De bevalling verliep voorspoedig. Ik werd ingeleid omdat ik wat afwijkende bloedwaardes had en ze wilde zien wat dit deed met het kindje tijdens en na de bevalling. Maar er bleek niets aan de hand te zijn en alles ging voorspoedig. En toen ze eindelijk hier was, mijn prachtige meisje, was ik overweldigd door een liefde zoals ik die nog nooit had gekend. Na 2 dagen mochten we naar huis en ik kon mijn geluk niet op. De kraamhulp vond me een voorbeeldige mama die heerlijk op haar roze wolk zat. Maar ergens, in de stilte van de nacht, sloop er een schaduw binnen die ik niet had verwacht.
De Onzichtbare Storm: Mijn Gevecht met Postnatale Depressie
Ik was voorbereid op slapeloze nachten. Ik wist dat ik zou moeten leren en aanpassen. Maar niets had me kunnen voorbereiden op de leegte die zich in mijn borstkast nestelde, een echo van verdriet dat geen reden leek te hebben. Ik hield van mijn dochter, och, ik hield zo veel van haar. Maar er waren dagen dat ik het bed niet uit kon komen, dagen dat ik staarde en niets voelde, niets anders dan een verlammende droefheid. Een oneindige leegte. Hele dagen kon ik niet eens huilen. Ik smachte zelfs naar even kunnen huilen en verdriet voelen want dan voelde ik tenminste nog iets. Maar ik voelde niets.
Het was de moeilijkste beslissing van mijn leven om hulp te zoeken. Het voelde alsof ik faalde, alsof ik niet goed genoeg was. Maar in die therapiekamer vond ik een ruimte om te ademen, om te rouwen om de baby’s die ik nooit mocht kennen, om de angst en eenzaamheid die ik voelde te erkennen. Het was confronterend en heb het verdriet alsnog intens gevoeld en gerouwd.
Het Pad Naar Genezing: Leren Leven met Mijn Verleden
Mijn partner Lucas was mijn steun en toeverlaat, mijn stille kracht. Hij droeg ons door mijn donkerste dagen. En in die dagen van genezing, van leren omarmen wat ik had doorgemaakt en accepteren dat het oké was om gebroken te zijn, vond ik langzaam de weg terug naar mezelf.
Het was een verrassing toen ik ontdekte dat ik weer zwanger was. Deze keer was ik gewapend met een dieper begrip van mezelf, een bereidheid om mijn gevoelens te accepteren, wat ze ook waren. En toen mijn tweede wonder geboren werd, voelde ik een vreugde die licht en onbezwaard was. Ik voelde me sterk en klaar voor het moederschap met 2 kinderen onder de 2.
Een Nieuw Begin: Leven en Liefhebben Na de Storm
Nu kijk ik naar mijn twee kinderen en voel ik een liefde die overweldigend is in zijn intensiteit. Er zijn nog steeds moeilijke dagen, momenten van reflectie, van ‘wat als’. Maar mijn reis heeft me hier gebracht, naar een plaats van dankbaarheid en begrip.
Aan de moeders die worstelen: je bent niet alleen. Er is licht, zelfs in de donkerste nachten. Er is hoop, zelfs wanneer alle hoop verloren lijkt. En er is liefde, oneindig, onveranderlijk, wachtend om je te omhelzen, zelfs wanneer je je het meest verloren voelt. Wacht niet te lang met hulp zoeken. Dat is uiteindelijk mijn grote redding geweest.
