Vandaag is onze kleine man 1 jaar oud geworden. Tijd dus om eens stil te staan bij het afgelopen jaar en daar vlak voor. Wat was ik toch ziek, en wat zaten wij vaak in het ziekenhuis. Elke keer weer aan de toeters en bellen om maar te kijken of zijn hartslag goed was en hij voldoende bewoog. Mijn bloeddruk was in de tweede helft van mijn zwangerschap een echt probleem geworden. Zodanig dat dit uitliep op pre-eclampsie. Tijdens eerdere controles hadden we al gezien dat soms de hartslag van de kleine naar beneden kelderde. Maar toen gingen de alarmbellen nog niet af. Bij ons wel, want ik voelde al langere tijd aan dat er iets niet goed zat. Maar de aantal keren dat de hartslag weg viel binnen het half uur viel nog binnen de marges. Dus het ziekenhuis zei dat het waarschijnlijk kwam omdat de kleine met de navelstreng zat te spelen. Wel apart dat ik vaak op mij zij moest gaan liggen halverwege omdat de kleine te weinig bewoog maar goed daarna bewoog hij weer volgens de cijfers binnen de marges voldoende.
Ondertussen zaten we zo regelmatig in het ziekenhuis dat we elke keer andere gezichten zagen. Niemand leek het op te vallen dat we alweer daar waren omdat ik sterrestjes zag en enorme hoofdpijn had en mijn bloeddruk enorm hoog was. Elke keer de medicijnen maar weer aanpassen, aan de toeters en bellen en toch maar weer naar huis. Zo sukkelde we veels te lang door.
Tot het moment aanbrak dat ik weer in het ziekenhuis kwam en mijn bloeddruk 190/120 was. Voor degene die iets thuis zijn in de bloeddruk, normaal is 120/80. Ik was er enorm ziek van en had het niet meer. Meteen ben ik toen naar de verlos afdeling gebracht en stonden er meteen enorm veel artsen rond mijn bed. Magnesiumsulfaat infuus erin. Daar gaat je huid erg warm door voelen voor je eigen gevoel. Alle urine gingen ze verzamelen de komende tijd maar er werd me verteld dat ook als het nog niet “ helemaal mis” was mijn bloeddruk dusdanig hoog was dat ik niet zonder kindje naar huis zou gaan. Ik was hier zo blij mee en begon me alvast mentaal voor te bereiden op dat ons kindje zou gaan komen in de komende dagen. Ik was de 36 weken grens voorbij dus was al blij dat we dat gehaald hadden. Ik liet het los en vertrouwde op de artsen. Daarom was mijn verbazing des te groter toen ze op een gegeven moment toch vonden dat de medicijnen voldoende aansloegen om het toch nog even te rekken en mij naar huis te sturen. Wij voelde ons verslagen want ik voelde me erg ziek, en had nog steeds het gevoel dat mijn kindje niet veilig was in mijn buik. Maar het ziekenhuis, weer een arts die we nog nooit gezien hadden, besliste dat we naar huis moesten.
Op mijn verjaardag was ik het zat, we zaten weer in het ziekenhuis met een te hoge bloeddruk. Brullen tot en met. Dit ging gewoon niet goed en mijn kindje had het gewoon niet goed in mijn buik, ik voelde het. Toen werd er eindelijk besloten dat we die maandag ingeleid zouden worden, de arts die we zagen had inderdaad in het systeem gezien dat het 1 grote achtbaan was geweest, we zo’n beetje elke arts gezien hadden en de eiwitten in mijn urine nam toe en zij vond het ook niet veel langer meer veilig. Dus hoera eindelijk ingeleid worden.
We hadden een laatste dagje bij ons thuis samen. En toen gemoedelijk naar het ziekenhuis om ingeleid te worden. Het was wachten op 2 cm ontsluiting om de vliezen te kunnen breken. Dit duurde zo de hele dag en er gebeurde maar niets. Ondanks de wee opwekkers die ik kreeg veranderde er niet zo veel. Maar ik wist dat het wel even kon duren dus had ik geduld. Die avond rond een uur of 11 voelde ik ineens warm water eruit lopen. Voor mijn gevoel een hele plons en inderdaad mijn vliezen waren gebroken!
Toen begon de pijn. Wat heb ik afgezien die nacht. Van te voren hadden we afgesproken dat ik een ruggenprik zou krijgen vanwege mijn traumatische verleden dus ze wilde dat ik zo goed als pijnloos mogelijk zou bevallen. Maar omdat mijn vliezen uit zichzelf waren gebroken en de ontsluiting nog niet opschoot konden ze mij nog geen ruggenprik geven. Het was immers totaal nog niet duidelijk hoe lang het zou gaan duren. En dat was enorm afzien in de nacht. Want de weeen/ harde buiken deden enorm veel pijn. Gelukkig kreeg ik die ochtend wel de ruggenprik want eindelijk begon er vooruitgang in te komen. Toen ging het allemaal echt super snel met de ontsluiting. En dat was maar goed ook, want ineens stonden de artsen weer aan mijn bed. Op de CTG was te zien hoe bij elke wee de hartslag van ons kindje compleet weg viel en na een stilte weer op gang kwam. Ik zag het al op de monitor en waarschuwde mijn man dat voor zover ik er verstand van had, dat er toch echt niet mooi uit zag.. En ik had gelijk want daar stonden de artsen rond mijn bed. De kleine had het moeilijk en moest zo snel mogelijk geboren worden. Er werd al gesproken van een spoed keizersnede. Maar gelukkig had ik ineens zo veel ontsluiting dat gewoon bevallen sneller zou zijn. Want op dat moment zat ik al op 7/8 cm ontsluiting. Voordat ze goed en wel klaar was met dit checken voelde ik ineens de kleine zakken en zei ik letterlijk “ nu moet er toch echt iemand de kleine aan gaan pakken”. Het voelde haast alsof hij al half geboren was en de gynaecoloog was nog volop aan het rondlopen en leek alle tijd te hebben. Dus ik had zoiets van hallo hij komt al dus beetje opschieten …
Dan is het persen geblazen en had ik een beetje de pech dat de ruggenprik al een tijdje leeg was en op dat moment toch echt serieus uitgewerkt begon te raken. Omdat ik er al zo bijna was wilde ze er liever geen nieuwe zak aan hangen. En het laatste stukje lukte toch niet, ik kreeg nog 1 wee om het zonder inknippen te proberen want hij moest NU geboren worden. Dat lukte niet dus toen een knip en nog 1 keer persen laten was daar dan de kleine. Even nog was het spannend omdat ze hem moest stimuleren om adem te gaan halen maar hoera eindelijk was daar het gehuil. Wat een opluchting!
Ons kleine mannetje, klein voor zijn termijn maar wel lange benen. Een klein mager scharminkeltje waar ik meteen verliefd op was. De gynaecoloog viel meteen op hoe dun de navelstreng en hoe klein de placenta was. Niet gek dus dat hij klein was en het moeilijk had gehad. Als de navelstreng zo dun is knelt die natuurlijk heel snel af en dan krijgt de kleine geen toevoer meer. Maar gelukkig was hij er dan en naast wat moeite met zich warm houden was hij helemaal gezond. Gelukkig was het niet heel ernstig en mocht hij lekker een uurtje bij mij op de borst liggen. En dan wordt je ondertussen gehecht, man och man ik vond dat nog pijnlijker dan het daadwerkelijk baren van ons kindje. En duurde ook zo lang. Maar ook dat is het allemaal waard om je kindje gezond in je armen te kunnen sluiten. Eindelijk konden wij dit moeilijke hoofdstuk afsluiten en gaan genieten van ons leven met zijn 3en samen. Dachten we. Tot ik niet lang nadat we thuis waren weer een enorme hoofdpijn kreeg, toch zo’n rot nawee van de pre-eclampie. Mijn bloeddruk was weer hoog en de hoofdpijn was niet te doen. Dus toen moest ik nog een nachtje in het ziekenhuis slapen zonder kindje. Dat vond ik zo onwijs k*t.
Uiteindelijk is het gelukkig allemaal goed gekomen en genieten wij nu alweer een jaar van ons kindje. En we weten nu heel erg goed waar we op gaan letten mocht een nieuwe zwangerschap eindelijk goed gaan. Helaas hebben we sinds de geboorte van Spencer al 4 keer een vroege miskraam gehad. Maar we gaan gewoon door want het is voor ons kennelijk toch mogelijk om een kindje te voldragen, daar zien we elke dag het vrolijke bewijs van. En wat genieten wij toch elke dag van hem.
